آزمایش های اثبات شبیه سازی جهان، می توانند باعث نابودی جهان شوند - وبلاگ به آبادی

به گزارش وبلاگ به آبادی، دنیا ما یک شبیه سازی کامپیوتری است؟ این سوالی است که مدت ها ذهن انسان ها را به خود مشغول نموده و در راستای پاسخ به آن آزمایش هایی طراحی شده است.

زومیت نوشت: از دهه 1990 بدین سو، دانشمندان علوم طبیعی و علوم اجتماعی از شبیه سازی های کامپیوتری برای پاسخ به سوالات دنیا استفاده می نمایند. سوالاتی مانند: دلیل آغاز جنگ ها چیست؟ کدام سیستم های سیاسی ثبات بیشتری دارند؟ تغییرات اقلیمی چگونه بر مهاجرت دنیای تأثیر می گذراد؟ کیفیت این شبیه سازی ها متغیر است؛ چرا که توانایی کامپیوترهای مدرن در تقلید پیچیدگی های دنیا محدود است و نمی توانند دنیا را به خوبی شبیه سازی نمایند.

اما اگر کامپیوترها به حدی پیشرفته و قدرتمند شوند که بتوانند شبیه سازی هایی بسیار واقعی و پیشرفته انجام دهند، آن وقت چه می گردد؟ اگر شبیه سازی ها به حدی پیشرفته باشند که هر شخص در کد کامپیوتری به پیچیدگی من و شما باشد و به درجه ای برسد که تصور کند واقعا زنده است، چه می گردد؟ اگر همه این فرضیات محقق شوند چه اتفاقی می افتد؟

در سال 2003، نیک باستروم فیلسوف، ادعای زیرکانه ای مطرح نمود که بر مبنای آن، ممکن است ما در حال زندگی در یک شبیه سازی کامپیوتری باشیم که توسط تمدنی بسیار بیشرفته تر طراحی شده است. او استدلال کرد که اگر روزی تمدن ما بتواند اجداد خود را به صورت پیشرفته شبیه سازی کند، باید انتظار داشته باشیم که خودمان هم در حال حاضر در یک شبیه سازی باشیم. استدلال او به این شکل است: اگر مردم بالاخره بتوانند تکنولوژی شبیه سازی را به حدی از پیشرفت برسانند که دنیا را با همه پیچیدگی ها بدون درنظر دریافت مدت زمان دسترسی به این تکنولوژی، شبیه سازی نمایند؛ و اگر همین مردم راغب باشند که یک شبیه سازی از اجداد خودشان داشته باشند، تعداد انسان های شبیه سازی شده شبیه به ما از تعداد انسان های شبیه سازی نشده بیشتر خواهد شد.

پروفسور باستروم نتیجه گرفت: اگر بیشتر مردم شبیه سازی باشند، شانس اینکه خود ما نیز شبیه سازی باشیم، بسیار زیاد است. دنیا ما می تواند تنها یکی از دنیا های شبیه سازی شده باشد. شاید دنیا ما قسمتی از پروژه ای باشد که برای مطالعه تاریخ تمدن ها طراحی شده است.

همان طور که جورج اسموت، فیزیکدان و برنده جایزه نوبل شرح داد:اگر شما یک تاریخ دان - انسان شناس باشید و بخواهید فراز و فرودهای تمدن ها را مطالعه کنید، آنگاه باید شبیه سازی هایی طراحی کنید که میلیون ها یا میلیاردها انسان در آن شرکت داشته باشند.

نظریه عجیب نیک باستروم امروزه هواداران زیادی پیدا نموده است. ایلان ماسک، کارآفرین آمریکایی می گوید: شانس اینکه ما در یک شبیه سازی کامپیوتری نباشیم، یک در میلیارد است.

طبق تخمین پروفسور اسموت، نسبت انسان های شبیه سازی شده به انسان های شبیه سازی نشده، می تواند به بزرگی 12^10 به 1 باشد.

در سال های اخیر، دانشمندان به آزمودن این نظریه علاقه مند شده اند. در سال 2012، فیزیکدان های دانشگاه واشنگتون در پی کار پروفسور باستروم یک آزمایش تجربی از این فرضیه شبیه سازی ارائه کردند. جزئیات این آزمایش پیچیده، اما ایده اصلی آن ساده و از این قرار است: بعضی از شبیه های کامپیوتری امروزی از دنیا ما ناهنجاری هایی مشخص ایجاد می نمایند؛ به عنوان مثال، در رفتار پرتوهای کیهانی شبیه سازی شده، اشکالات گویا وجود دارد. فیزیکدان ها با انداختن نگاهی نزدیک به پرتوهای کیهانی در دنیا ما پیشنهاد داده اند که با نگاه نزدیک تر به پرتوهای کیهانی در دنیا ممکن است ناهنجاری های مشابهی را آشکارسازی و در این صورت نشانه هایی مبنی بر زندگی مان در دنیای شبیه سازی شده پیدا کنیم.

آزمایش های مشابهی در سال های 2017 و 2018 پیشنهادشدند. پروفسور اسموت از این پیشنهادها استفاده کرد و گفت: شما در یک شبیه سازی زندگی می کنید و فیزیک می تواند آن را ثابت کند.

تاکنون، هیچ یک از این آزمایش ها انجام نشده اند و امیدوار هستیم که هیچ گاه انجام نشوند. در واقع هدف از نگارش این مطلب این است که نشان داده گردد انجام این آزمایش ها می توانند ایده ای بسیار فاجعه بار باشند؛ زیرا هرکدام از آن ها قادر به نابودی دنیا ما هستند.

برای فهم بهتر این موضوع به یک مثال توجه کنید: اگر پژوهشگران قصد داشته باشند یک دارو را مورد آزمون قرار دهند، بسیار مهم است که بیماران از اینکه واقعا دارو مصرف می نمایند یا تنها یک دارونما مصرف می نمایند، آگاه نباشند. اگر بیماران کوشش نمایند تا متوجه شوند هرکس درحال مصرف چه دارویی است، کل آزمون بی نتیجه می گردد و پژوهشگران باید آن را متوقف نمایند.

به همین صورت، همان گونه که در مقاله در دست انتشار در مجله Erkenntnis گفته شده است، اگر دنیا ما توسط یک تمدن پیشرفته تر برای اهداف تحقیقاتی طراحی شده باشد، منطقی است که فرض کنیم برای دانشمندان این تمدن پیشرفته مهم است که ما به شبیه سازی بودن خود پی نبریم. اگر ما برای فهم این موضوع کوشش کنیم، در این صورت این احتمال وجود دارد که سازندگان ما به برنامه شبیه سازی سرانجام دهند و دنیا را نابود نمایند.

البته که ممکن است آزمایش های پیشنهادی هیچ گونه نتیجه ای به همراه نداشته باشند که نشان دهند، ما در یک شبیه سازی کامپیوتری زندگی می کنیم. که در این صورت، نتایج، هیچ چیزی نشان نمی دهند. نکته مقاله در دست انتشار این است که نتایج این آزمایش ها تنها زمانی جالب توجه هستند که هم زمان خطرناک نیز باشند. درحالی که فهم شبیه سازی بودن یا نبودن دنیا اهمیت بسیار دارد، می تواند به قیمت خاتمه دنیا نیز باشد. ریسک این کار می تواند بسیار زیاد باشد.

همین فرضیه پیشنهادی را در خصوص شتاب دهنده بزرگ هادرونی (بزرگ ترین شتاب دهنده ذرات در دنیا) درنظر بگیرید: بعید است که نتایج بسیار جالبی از این آزمایشگاه به دست آید اما اگر هم آزمایش های این شتاب دهنده با این گونه نتایج جالب و جذاب همراه باشد، ممکن است این آزمایش ها دنیا را نابود نمایند. آیا انجام این آزمایش قابل توجیه است؟ البته که نه.

تا جایی که می دانیم، هیچ یک از فیزیکدان های پیشنهاد دهنده این آزمایش ها، خطرات احتمالی آن ها را درنظر نگرفته اند. این نکته بسیار شگفت آور است چرا که حداقل خود پروفسور باستروم، خاموش کردن شبیه سازی را به عنوان یک دلیل احتمالی برای انقراض زندگی انسان ها شناخته است.

موارد ریسک و عدم قطعیت در زمینه علمی و آکادمیک بسیار رایج است. اما در این مورد اطمینان داریم که اگر دانشمندان این آزمایش های شبیه سازی را ادامه دهند، نتایج آن ها یا بی فایده یا بسیار خطرناک خواهد بود. آیا این خطرات ارزش این ریسک را دارند؟

2121