جستجوی رازآمیزترین جانور دنیا در مستند تنهاترین نهنگ - وبلاگ به آبادی

به گزارش وبلاگ به آبادی، نهنگ 52 در سال 1989 شناسایی شد. وقتی یکی از زیردریایی های آمریکایی در حال جستجو برای یافتن ردی از نیرو های دریایی شوروی بود، توانست آواز این نهنگ را ضبط کند؛ همان آوازی که نهنگ ها موقع جفت یابی می خوانند. اما نکتۀ عجیب این بود که فرکانس صدای این نهنگ 52 هرتز بود. این فرکانس بسیار بالاتر از آن است که بقیۀ نهنگ ها بتوانند آن را تشخیص بدهند؛ بنابراین تصور می گردد که این نهنگ هرگز هیچ جفتی پیدا نکرده و سال های سال به تنهایی اعماق تاریک اقیانوس ها را پیموده است.

به گزارش وبلاگ به آبادی؛ نهنگ 52 در سال 2004 و بعد از مقاله ای که در نشریۀ نیویورک تایمز دربارۀ آن به چاپ رسید، در جهان معروف شد. یک نکتۀ جالب دیگر هم در خصوص نهنگ 52 وجود دارد که جنبه ای رازآمیز و کنجکاوی برانگیز به آن می بخشد: هیچ کس تا به حال این جانور غول آسا را ندیده و هیچ تصویری از او وجود ندارد. فقط صدای اوست که چند بار به وسیله زیردریایی ها ضبط شده. حالا جاشوآ زمن (Joshua Zeman) در مستندی که تهیه کنندگی آن را لئوناردو دیکاپریو به عهده دارد به دل اقیانوس ها زده و به جستجوی این هیولای تنها رفته است.

زمن یک کشتی کرایه نموده و به همراه گروهی زبردست از اقیانوس شناسان راهی سفر برای حل معمای نهنگ 52 شده است. اما همانطور که یکی از این کارشناسان هشدار می دهد، این جستجو از گشتن در پی سوزن در انبار کاه هم سخت تر است. از این جهت ماجرای این مستند مثل داستان یک فیلم است که نباید آن را پیشاپیش لو داد. اما این میزان باید گفت که حتی اگر در موارد کمی احساس کنیم ریتم و کشش مستند افت نموده است، اما در عوض در نهایت یک غافلگیری مجذوب کننده خواهیم داشت.

زمن در فیلم خود تاریخچۀ شنیدنی و مختصری از صید نهنگ را هم بازگو نموده و به موضوع تاسف آور تداخل های صوتی نیز پرداخته است؛ او نشان می دهد که چگونه صدا های ایجاد شده به وسیله کشتی های باری بزرگ در اقیانوس ها روی توانایی نهنگ ها برای ارتباط با یکدیگر اثر می گذارند و اقیانوسی پر از نهنگ های تنها به وجود می آورند. اگر نهنگ 52 بتواند این مستند را ببیند پیامی که خواهد گرفت این است: تا جایی که می توانی از آدم ها دور بمان!

تنهاترین نهنگ از خیلی جهات مستند متفاوتی است. این فیلم علاوه بر موضوع رازآمیز و جالب توجه و راستا هیجان انگیز و پرتعلیقی که دارد، جنبه ای استعاری و شاعرانه هم دارد که بیننده را به تامل دربارۀ تنهایی و احتیاج به ارتباط با دیگران وادار می نماید؛ چه دربارۀ خودش و چه دربارۀ نهنگ ها.

منبع: theguardian.com